جستجوی پیشرفته

• زمان: 42 ساعت 29 دقیقه
• نویسنده: عبدالحسین زرین‌کوب
• گوینده: مهدی صفری

طبقات عامه هم به دفاع از آن‌چه مسئولیت‌گریزی اشرافی آن را از دست می‌داد، علاقه‌‌ی قلبی نداشت. با این‌همه سقوط دنیای اشراف ساسانی، نیروی حیاتی ایران را از بین نبرد. روح ایرانی در زبان، در سنت و در تاریخ وی باقی ماند، مقاومت کرد و در طی دو قرن کشمکش، آن‌چه را به خود او تعلق داشت و ویژه‌ی امپراطوری محکوم به سقوطش نبود، با سرسختی حفظ کرد. سرانجام ققنوس دوباره از میان خاکسترهایی که آتش آن خاموش شده بود، سر برآورد. فقط یک خاموشی طولانی که ناگزیر بود، بین حیات تازه‌اش با آن‌چه به گذشته‌‎ی او تعلق داشت، فاصله انداخت. آن‌چه به گذشته‌اش تعلق داشت، شور و غرور و یک جوانی طولانی بود. آکنده از قهرمانی‌های بزرگ و در عین حال سرشار از گمراهی‌های بزرگ. نه آیا دوران جوانی لغزش‌های بزرگ را هم در پی پیروزی‌های بزرگ به دنبال دارد؟ مع‌هذا یاد آن روزگاران شاد و پرجوش و خروش جوانی که سبک‌سری‌ها و دیوانگی‌هایش نیروی انسان را تباه می‌کند، مایه‌ی دلنوازی است. کیست که آن روزگاران ازدست‌رفته‌ی جوانی خود را با شوق و حسرت یاد نکند؟ روزگاران قهرمانی‌های بزرگ، خطاهای بزرگ و لذت‌های بزرگ را که تا چشم باز کردی، گذشت. یاد باد آن روزگاران، یاد باد!