جستجوی پیشرفته

• زمان: 15 ساعت 13 دقیقه
• نویسنده: محمدامین چیت گران
• گوینده: مهدی صفری, مریم پاک ذات, آرمان سلطان زاده

همان سطور ابتدایی کتاب، می‌توانند به‌خوبی شمه‌ای از محتوای کتاب را در اختیار مخاطب بگذارند و به او نشان دهند در «مرلین مونرو غمگین نیست» با چه مواجه خواهد شد: 25 شهریور 1359، 17 سپتامبر 1980، در کاخ اصلی ریاست جمهوری صدام حسین با همسرش، ساجده طلفاح، نشسته‌اند روبه‌روی هم و شام می‌خورند؛ کباب استیک به‌همراه شراب فرانسوی که طارق عزیز از پاریس برای صدام هدیه آورده است. ساجده سارافونی مشکی پوشیده و سعی می‌کند از همه‌ی شب‌های دیگر برای او که پیراهنی سفید با شلواری پارچه‌ای پوشیده است، جذاب‌تر به نظر برسد. صدام به عادت همیشگی سه دکمه‌ی بالای پیراهنش را باز گذاشته و تلاش دارد سینه‌ی ستبر مردانه‌اش را رخ بکشد. چند لقمه‌ای از شروع شام نگذشته که ساجده تکه‌ای گوشت بر دهان نگذاشته، به صدام نگاه می‌کند. و با لوندترین لحنی که یک زن باید داشته باشد، از صدام می‌پرسد که چه می‌شود فردا شب شام را در دورترین جا از این کاخ کنار هم باشند. صدام به او نگاه می‌کند و با نگاهش به او می‌فهماند که «مثلاً کجا؟». ساجده تکه‌ای از استیک را می‌گذارد گوشه‌ی دهانش و گیلاسش را برمی‌دارد و به علامت سلامتی بالا می‌گیرد روبه‌روی صورت صدام و می‌گوید: «تهران!»