جستجوی پیشرفته

• زمان: 04 ساعت 08 دقیقه
• نویسنده: سیمون دوبووار
• مترجم: مجید امین مؤید
• گوینده: آزاده رادمهر

مرگ آرام، قصه مادری‌ست که ذره ذره می‌میرد. کتاب احساسات فرزندان را در قبال مادر رو به مرگشان شرح می‌دهد؛ یعنی احساسات متناقض و صادقانه فرزندان. دوبووار در کتاب به صراحت از تفاوت‌ها میان خود و مادر می‌نویسد و خبری از ترحم افراطی مرسوم نیست . حتی سیمون ماجراهای حقارت‌آمیز مادر در ارتباط با پدر را نیز فاش می‌کند. دوبووار پرده از جوانی مادری سرکوب شده برمی‌دارد. زنی که با عقده‌هایش رشد کرده و سعی داشته اخلاقیات سختگیرانه‌اش را به دخترانش تحمیل کند. اخلاقیاتی که محصول سرکوب‌های جوانی‌اش بودند. قطعا زنی مانند دوبووار نمی‌تواند مانند دیگران سوگواری کند. او با دید روشنفکرانه اصیلش با مساله مرگ روبه رو می‌شود و تا آخر دیدگاه انتقادی و واقع‌بینانه‌اش را نسبت به مادر و مرگش حفظ می‌کند. در این کتاب راوی بر نفرتش از پزشکان و پرستاران اصرار دارد. در جایی از کتاب او مفهوم مرگ خوب (کشتن بیماری که در بستر مرگ درد می‌کشد) را مطرح می‌کند و لحنش به ما می‌گوید که او طرفدار این کار است. او واقعا دلش می‌خواست که یک نفر مادرش را که بر آن تخت لعنتی میخکوب شده بود راحت کند تا درد نکشد. بی‌رحمانه به نظر می‌رسد اما به نظر خودش این نوعی ایثار است.