«سینما و مرگ»ِ میلاد روشنی‌پایان از شش فصل تشکیل شده است. فصل اول «تجسد مرگ و جهانِ هم‌پایگانِ تصویرها» با «مُهر هفتم» و سایه‌ی بلند مرگ در آثار «اینگمار برگمان» آغاز می‌شود. فصل دوم «مرگ عاشق و پوئسیس حرکت»، از «اورفه» می‌گوید و تصویر بدیعی که «ژان کوکتو» در این اثر، از مرگ به تصویر کشیده است. فصل سوم «نامرده و نامیرایی تصویر» نام دارد. نویسنده از مبحث فصل قبل نقبی به «دراکولا»ی «برام استوکر» می‌زند و به این بهانه، مروری می‌کند بر ادبیات گوتیک. از عنوان فصل چهارم کتاب یعنی «آفرینش زندگی و امکانات هیولا» می‌توان حدس زد این بار سراغ کدام اثر رفته. بله، «فرانکنشتاین» شاهکار «مری شلی» و مباحث تازه‌ای را درباره‌ی این اثر بحث‌برانگیز مطرح کرده است. پنجمین فصل کتاب «کلمه‌ی مرگ و پیروزی تصویر» نام دارد. نویسنده این فصل را با ادامه‌ی مباحث پیشین آغاز می‌کند و سپس گفتگو را سمت سینمای اکسپرسیونیسم آلمان و خصوصاً فیلم‌های دنباله‌دار «گولم» به کارگردانی «پل وگنر» می‌کشد. آخرین فصل کتاب «رستاخیز و بازگشت جاودان تصویرها» به یکی از مهم‌ترین آثار درباره‌ی تاریخ سینما می‌پردازد: «تاریخ‌های سینما» مجموعه‌ی هشت‌قسمتی «ژان‌لوک گدار» فیلم‌ساز جریان‌ساز فرانسوی و یکی ارکان شکل‌گیری موج نوی سینمای فرانسه. روشنی‌پایان در هریک از فصول کتاب، پس از طرح بحث درباره‌ی اثری مهم در سینما و ادبیات، با ارجاع‌های به‌جا به کتب مقدس و بهره‌گیری از نقل‌قول‌های فلاسفه، دغدغه‌ای که در سر دارد را به بهترین شکل به مخاطب منتقل می‌کند.
از زمان پیسی‌استراتوس، نخستین جبار یونان باستان، مردان قدرت فردی‌شان را ورای هر نظارت و قانونی، بی‌رحمانه بر قبایل‌شان اعمال کرده‌اند: سزارهای رومی که خون‌خوارترین‌شان کالیگولا و نرون بودند، یا مستبدانی کمابیش روشن‌فکر، فرمان‌روایانی خودکامه و قصابانی خون‌آشام مثل چین شی‌هوانگ، نخستین کسی که امپراتوری چین را یک‌پارچه و فرهیختگان را زنده‌به‌گور کرد، یا محمد تغلق، سلطان دهلی، که صرفاً محض لذت پایتختش را با خاک یکسان کرد. اما دیکتاتورها هیچ‌گاه به اندازه‌ی قرن اخیر تکثیر نشدند، انگار که پیشرفت و فن، دو شاخص این قرن، علیه خودش به پا خاست. وقتی دستگاه اختاپوس‌وارِ قدرت در دولت‌های مدرن به دست دیکتاتورها افتاد، خشونت با شدتی بی‌سابقه طغیان کرد.
موفقیت در زمینهی فلسفه را می‌توان به معنای «شناخت راه و چاه زندگی» تفسیر کرد. هدف «فلسفه برای همه» آشنایی مخاطب با روش تفکر فلاسفه درباره‌ی برخی از پرسش‌های اساسی است. مؤلفان این اثر کوشیده‌اند قیدوبندهای تفکر را از میان بردارند و مخاطب را در تأمل درباره‌ی مسائلی که همه از پیش، به نوعی غیرمستقیم و غیرمتفکرانه با آن‌ها آشنایی داریم، یاری کنند. این کتاب به منظور معرفی موضوعات جالبی که فلاسفه را به تأمل واداشته و نشان دادن روش تفکرشان درباره‌ی این موضوعات تألیف شده است تا مخاطبان متفکری که پیش از این با فلسفه آشنایی نداشته‌اند ولی به دنبال مطالعه‌ای دقیق و تفکری عمیق در این زمینه‌اند نیز بتوانند از آن بهره ببرند.
بمباران اتمی دو شهر ژاپنی هیروشیما و ناگازاکی در سال 1945 یکی از بحث‌برانگیزترین رویدادهای تاریخ ایالات متحده است. برخی معتقدند ماهیت این عمل با دیگر اعمال نظامی انجام‌گرفته در جنگ جهانی دوم متفاوت بود و نباید چنین اتفاقی رخ می‌داد. آن‌ها این عمل را غیراخلاقی می‌دانند و بر این باورند که اگر از بمب اتمی استفاده نمی‌شد، اجتناب از مسابقه‌ی تسلیحات هسته‌ای در سال‌های بعد امکان‌پذیر بود. عده‌ای هم نظرشان کاملاً مخالف آن است: به عقیده‌ی آن‌ها این بمباران اتمی هولناک مانع از آن شد که جنگ سرد به جنگی واقعی تبدیل شود و همین امر زندگی بسیاری را در سال 1945 نجات داد. چرا که استفاده از بمب اتمی باعث خاتمه یافتن سریع جنگ شد. بعضی بر این باورند که کشتن غیرنظامیان حتی در صورت نجات جان تعداد بیشتری از غیرنظامیان توجیه‌پذیر نیست. برخی مورخان نیز بر این باورند که ژاپن در آن زمان آماده‌ی پذیرش شکست بود و حتی اگر بمباران اتمی انجام نگرفته بود، جنگ بیش از چند روز دیگر طول نمی‌کشید.
داود، فرزند جهانگیر صارمیان سال‌هاست که گم شده و از او خبری نیست. داستان «جمجمه‌ی جوان» از آن‌جا آغاز می‌شود که در عملیات حفاری خانه‌ی سابق داود، چنگک‌های لودر، استخوان‌های یک انسان را بیرون می‌کشد. پزشکی قانونی تأیید می‌کند که استخوان‌ها متعلق به فرزند جهانگیر صارمیان هستند. افسری به نام روزبه افشار پرونده‌ی این ماجرا را در دست می‌گیرد و پلیس دیگری به نام بهمنی او را در این کار همراهی می‌کند. افشار که برای تحقیقات بیشتر، شروع به پرس‌وجو از خانواده‌ی صارمیان و اطرافیان آن‌ها می‌کند، تازه می‌فهمد حل این پرونده به آن سادگی‌ها نیست و مناسبات، رفتارها و اعمال اعضای این خانواده، افشار را وارد هزارتویی می‌کند که باید یک‌به‌یک معماهایش را حل کند تا پرونده‌ی این استخوان‌ها بسته شود.
را تشکیل می‌دهند و روبه‌روی خانه‌ی آن‌ها پسری به نام آزاد زندگی می‌کند که پری امیدوار است حسی متقابل میانشان شکل بگیرد. غیر از این سه نفر و چند شخصیت دورتر، دنیای پری چندان جای شلوغی نیست و ماجراهای پیراهنی بر آب ابتدا میان همین کاراکترها می‌گذرد. و البته یاد گذشته؛ یاد گذشته و مادرِ مادر پری که شباهتی بسیار به او دارد و پدری که سال‌ها قبل خانواده‌اش را رها کرده، زندگی امروز پری و مادرش را رها نمی‌کنند. اما یک اتفاق می‌تواند زندگی پری و مادرش و حتی مردم شهر را دگرگون کند. آن‌چه پری نمی‌داند این است که شاید سرنوشت او، ریشه در سرگذشت درگذشتگانش داشته باشد. او به شهری قدم می‌گذارد که در مکانی دیگر و انگار از زمانی متفاوت است و رسوم و حوادثش با آن‌چه پری تا حالا دیده به‌کل فرق دارد. آن‌چه پیراهنی بر آب را بیش از پیش جذاب می‌کند این است که مخاطب کتاب نمی‌داند این پری است که محتاج آن شهر اسرارآمیز و مردمانش است یا آن‌ها هستند که نیاز به قهرمانی دارند تا پیدایش شود و «خروش و ولوله‌ای در جان شیخ شاب» اندازد
شخصیت اصلی این داستان، «هیلی برندون» نوجوان شانزده ساله‌ایست که برای زندگی و البته آموختن تیراندازی به منزل یکی از خویشاوندانش می‌رود که در حاشیه‌ی شهری کوچک مزرعه دارد. دایی هیلی که مردی سالخورده است، اصراری عجیب دارد که او را «ژنرال» خطاب کنند و امورات خانه و مزرعه را با مقررات و دستورهای نظامی و سفت و سخت اداره می‌کند. او حتی کارگران مزرعه را به دو جوخه تقسیم کرده و برای هر کدام وظایف معینی مشخص کرده است. سه دختر ژنرال به نام‌های انی، کیتی و هوپ که نوجوان و در آستانه‌ی جوانی هستند نیز مجبورند از دستورات و مقررات نظامی‌وار پدرشان پیروی کنند و آن‌ها هم مانند سایرین، پدرشان را ژنرال خطاب کنند. تربیت اصولی تقابل و تلاش هیلی برندون با مقرارت خشک ژنرال و پیگیری آرزوهایش در مزرعه‌ای دوره‌افتاده است.
نخستین و بزرگ‌ترین مورخ در تاریخ‌نگاری که به تشریح برپایی امپراتوری هخامنشی پرداخت هرودوت است. دومین منبع گزنفون بود که اثر وی با نام «آناباسیس» شناخته شده است و آشنایی درباره سازمان‌های نظامی ایران در روزگار کوروش را ممکن می‌سازد. دیودوروس سیسیلی نیز از دیگر نویسندگان یونانی و گردآورندگان تاریخ آن دوره است. از دیگر منابع می‌توان به رویدادنامه‌های بابلی، گل‌نوشته‌های بابلی، پاپیروس‌های مصری، نوشته‌های فارسی که نقش آن‌ها بر گورهای شاهی کنده شده است، اشاره کرد.
«پرستاری هنر است: و اگر هنر است، پرستار مثل هر هنرمند دیگری، از جمله نقاشان و پیکرتراشان، باید با تعهدی همه‌جانبه برای دوره‌های دشوار آمادگی داشته باشد؛ اما سروکار داشتن با بوم‌های نقاشی یا سنگ مرمر بی‌جان را چطور می‌توان با مراقبت از بدن‌های زنده‌ای که معبدی برای روح خداوندی هستند، مقایسه کرد؟ پرستاری یکی از هنرهای ظریف است؛ و ظریف‌ترینِ آن‌ها.» این جملات را «فلورانس نایتینگل» یکی از معروف‌ترین و تأثیرگذارترین پرستاران جهان، گفته است. تاریخچه‌ی پرستاری داستانی طولانی، رنگارنگ و معمولاً سرشار از احساسات مهیج است. پرستاری به شکلی که ما امروزه آن را می‌شناسیم، در قرن نوزدهم میلادی شکل رسمی به خود گرفت و سرانجام با تلاش‌های مستمر خانم نایتینگل این حرفه رسمیت یافت. اما نقش مراقبت از از بیماران، افراد زخمی، فقرا و بینوایان همواره بخشی از زندگی انسانی از زمان پیدایش جوامع انسانی اولیه بوده است.
در سال‌های پایانی جنگ سرد و در 26 آوریل 1986، یک ساعت و اندی پس از نیمه‌شب، انفجار عظیم بخار، یکی از رآکتورهای نیروگاه هسته‌ای لنین را در نزدیکی چرنوبیل تکه‌تکه کرد. این حادثه محوطه‌ای به وسعت تقریبا 160 هزار کیلومتر مربع را آلوده کرد که بخش عمده‌ی آن شامل کشورهای بلاروس، اوکراین، فدراسیون روسیه و سایر کشورهای اروپایی بود. پس از این فاجعه، حدود 135 هزار نفر از استقرارگاه‌های دوروبر رآکتور تخلیه شدند. عملیات پاکسازی شهر چرنوبیل سال‌ها ادامه داشت. در بهار سال 1989، نقشه‌هایی منتشر شد که حوزه‌ی بارش مواد رادیواکتیو را بسیار گسترده‌تر نشان می‌داد و از همین رو، قریب به 250 هزار نفر دیگر نیز به مناطق دیگر منتقل شدند. مقامات شوروی درباره‌ی این حادثه اطلاعات دقیقی منتشر نکردند؛ اقدامی که به از دست رفتن جان‌های بسیار و گسترده‌تر شدن عواقب این فاجعه انجامید. اما فشارهای بین‌المللی سرانجام آن‌ها را واداشت که گروهی را به آژانس بین‌المللی انرژی اتمی بفرستند تا پاسخگوی علل حادثه باشند. و در سال 1987 نیز مدیران چرنوبیل محاکمه شده و هرکدام به چند سال حبس محکوم شدند.
