نویسنده حسن قاضی مرادی

• زمان: 16 ساعت 08 دقیقه
• نویسنده: حسن قاضی مرادی
• گوینده: تایماز رضوانی

پرداختن به استبداد، پرداختن به میراث خود و یعنی پرداختن به خود است؛ اعتراف به این‌که ما ایرانیان چه بوده‌ایم و چه هستیم و تلاش برای رهایی از استبداد جز نتیجه‌ی این اعتراف و شرم از آن نیست. حسن قاضی مرادی در «استبداد در ایران»، به حکومت استبدادی عمدتاً از منظر «چگونگی» آن پرداخته تا «چرایی»‌اش. او کتابش را با مقاله‌ای به‌عنوان مقدمه آغاز می‌کند که به موضوع موانع پرسش‌گری در جامعه‌ی ما می‌پردازد. سپس و در چهار بخش درباره‌ی چگونگی کارکرد حکومت استبدادی پرداخته شده است. فصل اول شامل بررسی چهار شیوه‌ی توجیه حکومت استبدادی از سوی مدافعین این تفکر است. فصل دوم، چند ابزار مهم حکومت استبدادی و چگونگی عمل آن‌ها را تحلیل می‌کند. سومین فصل شامل سه بررسی در حوزه‌ی مسائل اجتماعی استبداد است که عمدتاً در ارتباط میان حکومت استبدادی و مردم مشاهده می‌شود. اما آخرین فصل کتاب، به سنجش استبداد از منظر تاریخ و با اتکا بر مفهوم «عصبیت» اختصاص دارد. پرداختن به استبداد در جامعه‌ای که با سیطره‌ی هزاران ساله‌ی آن سر کرده است، می‌تواند ابعاد گسترده‌تری یابد. «استبداد در ایران» گام نخست را با بررسی چگونگی اعمال استبداد از سوی حکومت برداشته است.

• زمان: 09 ساعت 09 دقیقه
• نویسنده: حسن قاضی مرادی
• گوینده: تایماز رضوانی

حسن قاضی‌مرادی، در پیرامون خودمداری ایرانیان را در چهار فصل نوشته است. پس از مقدمه‌ای که یک شمای کلی از محتوای کتاب به دست شنونده می‌دهد، فصل نخست را با عنوان «فردگرایی و خودمداری» نوشته است. نویسنده در این فصل ابتدا در مورد فردگرایی سخن می‌گوید، سپس از فقدان فردگرایی در میان ایرانیان حرف می‌زند و در ادامه نیز مفهوم خودمداری را مورد بحث و بررسی قرار می‌دهد. فصل دوم «حکومت استبدادی و خودمداری ایرانیان» نام دارد. این فصل ابتدا به حکومت استبدادی می‌پردازد و بعد، ارتباط این نوع از حکومت را با خودمداری بیان می‌کند. در ادامه هم با تقسیم حکومت‌های استبدادی به دوران پیش از اسلام و پس از آن، نگاهی به این حکومت‌ها در ایران می‌اندازد. قاضی‌مرادی سومین فصل را با عنوان «ویژگی‌های خودمداری» شروع می‌کند. از شیوه‌ی زندگی می‌گوید و از استغراق در زندگی روزمره. برخی ویژگی‌های فکری در خودمداری را برمی‌شمرد و در این میان، از بینش روزمره، ذهنیت استبدادزده و بی‌اعتقادی سخن می‌گوید. سپس برخی ویژگی‌های کرداری در خودمداری را فهرست می‌کند و از سترونی و تقلید، تجاوزگری و خشونت و فساد حرف می‌زند. در نهایت هم برخی ویژگی‌های عاطفی در خودمداری یاد می‌شوند که به فقدان عشق و دوستی، ناامیدی، تحقیرشدگی و حس حقارت پرداخته می‌شود. آخرین فصل این کتاب «خودمداری در تقابل با حکومت استبدادی» است و حول مباحثی چون تضاد در حکومت استبدادی و خودمداری و نیز مواجهه‌ی منفعلانه‌ی خودمداری با حکومت استبدادی می‌چرخد. پایان‌بخش در پیرامون خودمداری ایرانیان هم پی‌گفتاری است تحت عنوان «به‌سوی استقرار جامعه‌ی مدنی».