جستجوی پیشرفته

• زمان: 03 ساعت 26 دقیقه
• نویسنده: اریک فروم
• مترجم: فیروز جاوید
• گوینده: تایماز رضوانی

فلسفه‌ی مارکس مثل اغلب اندیشه‌های اگزیستانسیالیستی، بیان‌گر اعتراضی به ازخودبیگانگی انسان، گم‌کردگی خویشتن و تبدیل شدن فرد به شیء است؛ جنبشی است علیه آن نوع ناانسان‌سازی و ماشین‌وارشدن انسان که ذاتیِ توسعه‌ی صنعت‌گرایی غربی است. این فلسفه، منتقد قاطع همه‌ی «پاسخ‌ها»یی به مسئله‌ی وجود انسان است که می‌کوشند با نفی یا لاپوشانی دوگانگی‌های ذاتی وجود او، به راه‌حل‌هایی دست یابند. فلسفه‌ی مارکس در سنت فلسفی اومانیسم غربی ریشه دارد؛ سنتی که از اسپینوزا و با واسطه‌ی فلاسفه‌ی فرانسوی و آلمانی عصر روشنگری در قرن هجدهم، به گوته و هگل می‌رسد و ماهیت بنیادی آن، توجه به انسان و تحقق توانمندی‌های او است. همان‌طور که پیش‌تر گفته شد، فلسفه‌ی مارکس نوعی اعتراض است؛ اعتراضی ملهم از اعتقاد به انسان، به ظرفیت او برای آزاد کردن خود و تحقق بخشیدن توانمندی‌ها و استعدادهایش.